Zagubiony pantofelek

nowy rok powitałam z optymistyczną
nadzieją w sercu
wszystkie znaki na niebie mówią że stanę na ślubnym kobiercu
pantofelek o północy zgubiłam
do rana na boso przetańczyłam

sala balowa w antycznym wystroju
panowie w frakach panie w zwiewnych tiulach
balujący w wspaniałych nastrojach
obok mnie pani cała w strusich piórach

gdy ukochany z przyjaciółką walca wywijał
pewien pan dawał mi swoje serce na dłoni
nie pozwolę by kto inny moją słodycz spijał
moje serce do tego jedynego płonie

nowy rok dopiero się zaczyna
czas namaluje obrazy niedokończone
barwami nadziei w duszy zapisane
przez stwórcę naszego nam przeznaczone

czardasz