Pragnę napisać zwykły wiersz…

W grudniowy dzień, z uśmiechem na twarzy,
pragnę napisać zwyczajny wiersz,
nie zważać na rymy ni bzdurne frazesy,
niech płyną słowa prosto z serca,
atramentu purpurą ślad ciepły zostawią,
na małej kartce papieru.

Nie będę w nim pisać o szmatkach,
ani miłościach wzniosłych, ni krwawych,
ot ja opiszę w kilku zdaniach,
o przyjaźni dwojga dojrzałych ludzi ,
chociaż zdaję sobie sprawę, że to temat z ”brodą”.

Ty wiesz jak lubię być z tobą o każdej porze,
śmiać się często bez powodu,
paplać albo milczeć u twojego boku,
patrzeć w drogie oczy koloru nieba,
słuchać twoich radości i żali.

Wiem, że zawsze na ciebie mogę liczyć,
szczególnie wtedy gdy jest mi źle,
ocierasz z czułością „spocone oczy”,
mówiąc; maleńka to minie, wytrzymaj,
przytulasz by z rytmem serca znikły smutki.


Przyjaźń nasza przetrwała nie jedną życiową burzę,
jednak nadal błyszczy niczym najcenniejszy diament,
czas oszronił nam włosy a uroda przemija,
lecz jesteśmy dla siebie, jak dwa najwspanialsze łabędzie,
które po tafli jeziora zdarzeń płyną wciąż razem,
więc na koniec wiersza napiszę, dziękuję tobie miły,
że mnie nauczyłeś cenić, to co najpiękniejsze…

Ewawlkp