Pokonana

Każdego dnia tylko patrzące twarze
Niepotrafiące niczego dostrzec
Mój cichy płacz w ukryciu
Jestem pokonana
Zrozumiałam
Śwadomość tego co nieuniknione
Nie pozwala mi zmróżyć powiek
Czy to takie straszne - kochać?
Czy tylko uciekanie przed przeznaczeniem?
Czy choćby oszukiwanie własnego serca?
Na rozstaju dróg
Spokój
Bliższy niż kiedykolwiek
Na codzień zaś
Przeszywające moją duszę spojrzenia
Wybór odpowiedniej ścieżki jest
tym trudniejszy że go tak naprawdę nie ma
Wówczas pozostaje deszcz wypłukujący wszystkie wspomnienia
Czas w którym pustka wydaję się
jedynym wyjściem

nina_dark