Z płonącego wieżowca
Nie ucieka nikt
Bo wszyscy nienawidzą życia
Które wciąż podrzuca im kłody pod nogi
I tak wieżowiec pali się dalej
A ludzie w krzykach odchodzą z tego świata odchodzą do krainy
W której w ich sercach zagości szczęście
A ból i cierpienie odejdzie w zapomnienie
