DWA POSĄGI

Jak dwa marmurowe posągi,
oddalone daleko od Siebie ,
milczymy, czytając swoje myśli.
Mijamy się w zagubionym świecie.
Twarze nasze pieści zimny wiatr.
Na głowy spływają krople deszczu.
W rzeczywistości dzielą nas centymetry.
Wpatrujemy się w Siebie
jak dwie postacie z innych opowieści.
Bez końca trwa ta niczego warta cisza .
Niech młot miłości zburzy
cenny marmur, który zatyka usta.
By dojść do jednego chociaż słowa.
Niech wiatr i deszcz usłyszy,
Że miłość nas woła.

Diabelek94