Smutek

Blednieją kolory aż w końcu stają się szare
I tak przez łzy ledwo co widać
więc to nie ma żadnego znaczenia

Wszystkie wiatry co kiedyś mnie nosiły na rękach
stały się chłodne i puściły mnie na ziemię
jakbym była dla nich za gorąca
A przecież serce jak lód

Zatykam uszy dłońmi
by nie słyszeć wrzasków głuchej ciszy
Zamykam się w klatce swoich myśli
tak rozbieganych
ale sprowadzających się do jednego

Kołysząc się jak w chorobie sierocej
liczę każdą sekundę
Mój szept pewnie przypomina tykanie zegara

I czekam aż to wszystko minie
bo wiem że tak kiedyś będzie

Ale na razie czuję jak on mnie zagarnia w swoje ramiona

Aicha