Utkana z pajęczyny zapomnienia uczę się żyć obok ruch nitek pozwala oddychać płóciennymi schodami donikąd wychodzę kiedy gaśnie blask za horyzontem bawełną ceruje powroty włosy bielsze przypominają o upływie stygnących godzin szukając wzorów przeszłych zamazuje się obraz nić powoli puszcza sieć..
Beti
