zostawiłaś wszystko
spaliłaś mosty by nie wracać
miał być raj
a została bezludna wyspa
wśród ludzi tłumu
samotność doskwiera bardziej
nie patrzysz w oczy
by swym smutkiem nie zarazić
pustka
uciekasz znów
daleko
za mur który sama budujesz
wysoki aż do nieba
ostatnia cegła by zamknąć świat
nie kładź jej
życie trwa
spojrzyj w oczy ludziom
i powiedz
...wróciłam
Czasem jest już za późno, ale podoba mi się chęć zmian uwidoczniona w drugiej strofie, bo dzięki niej chce się dalej próbować ;) Nieopatrznie zaznaczyłem 4 gwiazdki, przepraszam, bo moim zdaniem zasługuje na 5.
