cisza krypty
chłód minionych dni
w kamieniu zaklęte czyjeś życie
na wieki
granitowy pomnik istnienia
i przemijania życia
widomy znak
nieuchronności śmierci
wychodzisz na słońce
ciepłe promienie omiatają twarz
idziesz przed siebie
ku życiu które jeszcze przed tobą
Wrota krypty za każdym się zatrzasną. To normalna kolej rzeczy, czasem w "nienormalny" sposób stająca się. Trzeba jednak starać się by jedno zatrzaśnięcie nie pociągnęło za sobą kolejnego... Wiersz naprawdę piękny (pomimo tematu).
