Bezwładne sny rozpływają się w bladym świetle księżyca.
Słyszę to czego nie potrafię usłyszeć…
Pokonując kolejne stopnie, biegnę tam,
gdzie mój wzrok nie sięga.
Drążącą dłonią strząsam krwawiące słowa uczuć,
które wołają cicho: Przeczytaj mnie!
Najbardziej odczuwa się niemy krzyk, ale póki na głos jest siła i chęć, jest nieźle. Całkowicie trafia do mnie ta głębia całej palety uczuć. Życzę optymizmu nie nastawionego tylko na jeden punkt.
