Zwykły człowiek

Jestem zwykłym człowiekiem.
Bo takim być chciałam.
Mówię do ludzi,
Grzecznie, spokojnie.
Nie chcę krzyczeć głośno.
Zachwycać się gwałtownie.
Głęboko w duszy,
wszystkiego się boję.
Własną pustkę głęboko ukrywam.
Nie pytam nikogo,
o smutek co go wypala.
Pragnę łzy z bólem
w kwiaty uśmiechów zamienić.
I wszystkim rozdawać
by życie im zmienić.
Mam w sercu szlachetne zamiary.
Wiem, że to zbyt mało.
Takie czasy nastały.
13.02.2001

jagodaszydlowska