Lalka

Porcelanowa lalka tak dobrze wszystkim znana
Przez małe dziewczynki z kąta w kąt rzucana
Słomiany kapelusz i włosy złocone
A całe jej wnętrze pustką wypełnione
Porcelanowa twarz
Porcelanowe ręce
I oczy smutne nic więcej
Na ławce z zabawkami siedzi i czeka
Ze smutna mina w marzenia ucieka
Marzenia tak kruche i nieosiągalne
Bo nikt nie zechce lalki zwyczajnej
Pragnie miłości chce być kochana
Przez małe rączki wciąż przytulana
Lecz to tylko lalka ma puste serce...
Ma puste serce
Nic więcej!

zimka