w rozbitym dłonią lustrze setki odbić tej samej twarzy przyozdobione czerwonymi smugami autoportrety wołają o pomoc okapując krwią w kawałkach szkła kawałki duszy dookoła pióra z podciętych skrzydeł zranione uczucie klęczy i woła o pomoc porozrzucane wspomnienia zachodzą mgłą nawet deszcz łez nie obmyje zaplamionych marzeń
aar
