skraplam się cząsteczkami wolno spływam do zbuntowanej dłoni zamknę się w niej pełna niepokojów pomieszana w nadziei skrawku przygnieciona niebem oczu twych przez palce wykrzyczę siebie lżejsza od gwiazd wyjdę z cienia i znów pozwolę aby porwał mnie wiatr
Beti
