Siwy staruszek i gąski

Od stawu z kierunku prawego,
idą gąski za sobą gęsiego.

Idąc,kolebią się na boki,
jakby tańczyły gęsioroki.

Ich piórka są śmiesznie brązowe,
dziób żółty,a nóżki różowe.

Na łące jest też staruszek,
co w ręku trzyma garnuszek.

W nim kawa dymi gorąca,
bez cukru,ale pachnąca.

Staruszek zobaczył gąski,
zmarszczył swój nosek wąski.

Podrapał się za uchem,
z nieco niepewnym ruchem.

Nagle odstawił garnuszek,
ten miły,siwy staruszek.

Wyciągnął coś z za pazuchy
i podrobił to na okruchy.

Gąski to zobaczyły
i bardzo się pośpieszyły.

I zapomniały do tego,
że przyszły tu gęsiego.

Nagle nie patrząc na rzędy,
leciały wszystkie w te pędy.

By okruch chleba skosztować,
ja nie chcę im tego żałować.

Staruszek chlebek podrabia
i dobrą miną nadrabia.

Bo wcale się z tym nie liczył,
że pójdzie do domu z niczym.

Bo chlebek był dla wnusia,
ukochanego Józusia.

A Józuś kocha gąski,
nie tylko jako przekąski.

Gąski dzióbkami ruszają
i dzielnie się zajadają.

Chlebkiem staruszka siwego,
przez niego podrobionego.

Staruszek rozkłada ręce-
-to wszystko.

Gąski w podzięce szyjki w ukłonach
ruszają i do odejścia zbierają.

Znowu za sobą gęsiego,
idą do brzegu prawego.

Stawu,po którym pływają
i głośno przy tym gęgają.