Nie wymyśliła sobie...

Mała dziewczynka tak bardzo marzyła
by spotkać księcia w sobie stworzonego.
Pomimo wieku ciągle wierzyła,
że pozna wkrótce ukochanego.
W swej małej główce historię tworzyła,
w snach jej najdłuższych o rękę ją prosił.
Na łące leżąc płatki liczyła,
On zawsze to samo imię nosił.
Paweł...szeptała, wołała śmiechem,
bo w małym serduszku skryte zostało
dziecięce marzenie niosące echem,
by prawdziwej miłości do końca szukało.
Co roku kwietniowym dniem świeczki prosiła,
by przyszłość w oczekiwaniu jej pomagała.
I choć czekała, chcąc wierzyć dni liczyła,
los nie dawał jej tego co chciała.
Z upływem czasu bezwiednie zapomniała,
w pamięci zakurzony obraz którym żyła.
Realny świat? Tak, dorosnąć musiała,
zmuszona, życiową ścieżką inną podążyła.
Wielu młodzieńców los jej podarował,
chcąc wypełnić pustkę w niej skrytą.
Nie jeden ofiarować jej wszystko próbował,
lecz inną melodią jej serce pokryto.
Po roku kolejny adorator zawitał,
wydawać się mogło, że tylko chwilowo.
Lecz ku zdziwieniu, w Nim owoc zakwitał,
mącąc jej w głowie na nowo i nowo.
Ten głos tak męski i cudny uśmiech,
pragnął by magnetycznie przyciągał do siebie.
Bo gdy ona przechodziła zapierało mu dech,
tyle wystarczyło by czuł się jak w niebie.
Choć rzadko rozmawiali, patrzyli niepostrzeżenie,
spojrzeniem wyjątkowym przyciągnąć Go chciała.
To było coś odmiennego, jak senne marzenie,
nie dostrzegła nawet gdy Go pokochała.
Że Paweł się zwie dać wiary nie chciała,
poczuła w sercu subtelne mrowienie.
Wówczas, fantazje sobie przypomniała,
stwierdziła tkliwie- to przeznaczenie.
Podjęła próbę, kolejny krok
powiązali swe serca wstęgą niewidoczną.
Teraz nie wypuszczą tego szczęścia z rąk,
ona nie może zwać się nadal samotną.
Szczęśliwą wie, że czuje się teraz
pomimo, że była dzieckiem i tylko marzyła.
On mówi, że kocha, powtarza to nie raz
ona Jego w sobie jednak...nie wymyśliła.

karolaa24