strach

mrok idzie lodowaty
czas sie kończy
wskazówki zegara
cofają się z wolna
mrok idzie lodowaty
krew w żyłach zastyga
wycieka miłość z duszy
w spojrzeniu pusty chłód
mrok idzie lodowaty
znowu umiera człowiek
myśl gaśnie niepotrzebna
uśmiech tężeje w grymas
mrok idzie lodowaty
budzi się jak co noc
zaszczuty przez boga upiór
dla świeta którego nie ma