EREMITA Z CIERNIAKA

Za łąka upstrzoną w lecie ziołami
Lasem pełnym grzybów i malin
Przeciętym kamiennymi schodami
Stoi chatka otoczona rzędem kalin

Sanktuarium na Cierniaku strzeże
Każdego wędrowca uśmiechem wita
Bogaty w spokój umocniony w wierze
Mieszka cichy niepozorny eremita

Zaparzy herbatę ze świeżego zioła
Swoim przaśnym poczęstuje chlebem
Przestraszyć nic go już nie zdoła
Żyje z natury między ziemią a niebem

Tyle nim ciepła i ludzkiej miłości
Pocieszy każdego w duchowej potrzebie
Targany żalem w bólu czy też złości
Idź do niego licząc schody a odzyskasz siebie