Kiedy moje życie spłowieje,
lice wytrze się,
przenicuje na drugą stronę,
chytrze sobie popatrzę,
pomyślę,
że nic nie jest stracone.
Wyrosnę dębem,
popłynę wodą,
polecę ptakiem.
Warto być niczyim robakiem,
ciągle na nowo.
bardzo często porównujemy sie do drzew - a one nie odchodzą z lasu ale umierają w nim - taka refleksja nasunęła sie w moje komórki po przeczytaniu twojego wiersza
