Kaktus

Na pustyni czasów
wśród ziarenek minut i godzin,

Wrósł człowiek jak kaktus
wpuszczając korzenie
w głębinę lat.

Otoczony tarczą natury
idzie przez świat.

Słońce nie zgasi mu
siły woli,
Wiatr nie złamie
mocnej nadziei,

Bo dane mu igły wiary
ochronią przed losu wrogami.

Ptak nadziei
usiądzie na jego ramionach,
Zaśpiewa melodię miłości,

A woda życia
gdy spadnie z nieba
da oazę radości.

I tak idzie człowiek
jak kaktus,
Przez pustynię
ziemskiego życia,

Otoczony miłością i wiarą
w potęgę swojego istnienia.

aloya