Wiatr

Przenikam dowolne ciepło
wciąż przed osłonami
uderzam rozproszeniem w powietrze...

Czekam na drżące okno
półnagie w przejrzystych zasłonach
poruszane dotykiem otwiera swe ramiona

W ciszy uśpionych przedmiotów
stoi wpatrzona odlegle
sięga wzrokiem mieniącym
rozlanej słońcem polany

Chwytam za jej włosy
rozwiązujące się wstęgą sprężyste
smakuję ogrodu życia
w ułożeniu złotych pierścieni

Bezkształtne pocałunki
wędrują po niebieskich sklepieniach

Nie ucichnie krwawy strzał
smukłe ramiona okiennic
łamią się pod zatrzaskiem

Znika zamknięte serce
uderzam rozproszeniem w powietrze...

Czasem obojętnym
przeczeszę wdzięczne drzewa
dojrzę miejsca zachwytu i wzniesień
by ususzony powrócić
w topione złotem jej ciepło

floyd852