Bez głów przyjaciele zakochani...

Wiatr odnowy

ten wiatr co urywa nam głowy

WAM właściwie
głowy urwało


Dawno już...

burza szaleje

w szczelinach
między myślami

Przeciąg
między nami


Wy
i wszystko co wasze
nienaruszone

Nadzieje
zawiane tylko


Moje pogrzebał
...
rozwiał
znaczy się
wiatr
ten co o niebo haczy

Któremu blisko do Was

a za słaby

by wziąć mnie ze sobą
i na kolanach posadzić Boga.

Na kolanach waszych...


taka to wietrzna odnowa.

Ja klęczeć mogę
tylko.

W tym mi najbliżej do kolan.

Wyfragmentowana