Karteczki, pióreczka...

''Karteczki, pióreczka i Wam podobne''

Biorę kartkę.Starą kartkę.
Wymiętą kartkę.
Choć prosto z zeszytu, wymiętą.
Długopis.Niepiszący długopis.
Piszący?
I nakładam kalkę na kartkę.
Na kartkę serce.
Wyciągam ręcę.Spalone od słońca ręce.

Piszę to co dyktuje serce.
Piszę, bo pisać mi każe.
Piszę, bo pisać potrzebuję.
Piszę, bo pisanie uspokoja burzę!

I odchodzę.Odchodzę i wracam.
A Ty nadal tam jesteś.Kartko.
Wymięta kartko i Ty długopisie.
Niepiszący długopisie.
Wzięłam nowa kartkę.Prostą kartkę.
I piszący napewno długopis.Piszący długopis.
A nazajutrz wrócę do starego biurka.
Ze starą kartką.Wymiętą.I niepiszącym długopisem.

Piszę to co dyktuje serce.
Piszę, bo pisać mi każe.
Piszę, bo pisać potrzebuję.
Piszę, bo pisanie uspokoja burzę!

A oni czekają.Czekają bezczynnie.
Czekają na dębowym biurku.
Czekają aż zacznę pisać.
Pisać nowe wiersze.
Nowe wiersze na starej kartce, wymiętej.
I niepiszącym długopisem.Starym długopisem.
Moim długopisem.Naszym i naszej kartce.Wymiętej.

Piszę to co dyktuje serce.
Piszę, bo pisać mi każe.
Piszę, bo pisać potrzebuję.
Piszę, bo pisanie uspokoja burzę!

Zapraszam Cię do siebie.Siądźmy koło biurka.
Dębowego biurka.Z kawałkami żelaza.
Patrzysz na starą kartkę.Wymiętą kartkę.
I niepiszący długopis.Tak wiele napisał.
I stare biurko.Z drewna dębowego.
I Twoje serce kruszeje.Kruszeje gdy widzisz.
Widzisz kartkę z makulatury.Z przetworu.
Długopis z antykwariatu.
Antykwariatu na ulicy Ściegennego.
I biurko z dębowego drewna.
Widzisz to wreszcie.
Widzisz, że na nowe nie ma miejsca.
Nie miejsca u mnie w sercu.
Stare.Sprawdzone.Niezastąpione.

Piszę to co dyktuje serce.
Piszę, bo pisać mi każe.
Piszę, bo pisać potrzebuję.
Piszę, bo pisanie uspokoja burzę!

Nie zostawię Was wymięta Kartko!
Stara Kartko z zeszytu.
Już należę do Was.
Do Was należę ja i moje
wiersze.

Poetyckapisanka