trup wbity w drewniane powierzchnie i płaczące kwiaty ściętego życia na cokole rozpaczy snującej się z dymem kadzideł potem w zieleni tuż przed bramą procentują emocje przedawkowane wcześniej padają rozłożone niemocą kobiety w czerni w przydusze obsypanej setką oczu złapała promień jak pięknie pachnie trawa jakie czyste niebo jak wspaniale jest żyć Ewa Krzywka 2012
Ewa_Krzywa
