Piach gnozy dłońmi nabieram osuszam pra-nurt litości Piersi czerwonym winem rozdzieram Rdzeń odkrywszy pychy, samotności. Z ust wieszczych bije przypowieść Kroków dzwonem donośnie brzmi Szlak oświetla srebrzysta rękojeść W oddali majaczą całunu drzwi Logicznie, cynicznie, cyklicznie...
Lidia_Wiktoria
