Gladiatorki

Wysokie i niskie
piękne
i te mniej piękne
znaczą drogę.

Rożświetlają
rodzinne niebo,
promień słońca
gładzi ich skronie.

Takty Mendelsona
kołyszą do snu,
zasypiają w rytmie
ballad wyśnionych.

Źycie,
nie zawsze
różami usłane,
z różności się składa

Korony cierniowa
w kolorze purpury,
ślad
na policzku.

Uczuć,
wiele poznały
złowrogie chmury
niejedną zakryły

Oczy,
w tęsknotę ubiorą
otulą płaszczem
zrzucić nie pozwolą.

Mocna sieć
oplotła dłonie
słońce,
zgasło bezpowrotnie

Inne walczą
z przeznaczeniem
uśmiech
rozsyłają listem, poleconym.

Odważne i te mniej odważne
trwają, na posterunkach
przepędzając
siły mniej czyste.

Szczęście rodziny
stawiają na piedestale
oddając,
częśc siebie samej

Kochają, marzą
może i grzeszą....czasami
arena
wciąż ich potrzebuje.

Spartakus
śmiało patrzy,
przez
poświatę nieba.

Było warto....