Sznur pereł na krzyżu...

http:www.youtube.comwatch?feature=player_embedded&v=6ROViQGF17s

Kochałeś...trzy­małeś nagą w ramionach
i tyl­ko sznur pe­reł zdo­bił mo­je ciało.
Szep­tałam wte­dy...nie od­chodź masz czas
ba­wić się wojnę... cóż mi po Tobie...
zgi­niesz a ja...szu­kając Cię pomiędzy
brzo­zowym las­kiem krzyży nie rozpoznam.
Wszys­tkie opas­ki biało czer­wo­ne są ta­kie same...

Pożeg­nałeś mnie słowa­mi...cze­kaj mnie wrócę.
Ty... tyl­ko wyglądaj z ok­na kamienicy.
Niedługo po­tem nie po­zos­tał po niej ślad
a ja stałam... z nadzieją że uj­rzę Cię
choć na chwilkę...prze­mykające­go chyłkiem
wśród gruzów te­go co kiedyś było dzielnicą
wy­marłej obec­nie pow­stańczej Warszawy...

Nie do­puszczałam myśli o Two­jej śmierci.
Chciałam tyl­ko by woj­na mi Ciebie zwróciła
lecz... nie sądziłam że zro­bi to tak szybko.
Łzy... niczym się nie odróżniały od tych
kiedy wy­biła godzi­na ''W'' gdy po raz ostatni
widziałam Cię jeszcze żywe­go z uśmiechem
i miłością w oczach...podekscytowanego...

Tak.Wiz­ja wol­nej sto­licy do­dawała odwagi.
Kto by po­myślał że za­miast uli­cami miasta
Ty...będziesz broczył cuchnący­mi kanałami.
Byłeś wszys­tkim więc... stra­ciłam wszystko.
Tak trud­no odróżnić Twoją mo­giłę od innych.
Je­dynie... zwie­szo­ny sznur pe­reł na krzyżu
to sa­mo naz­wisko...i jakże ukocha­ne imię...

agniecha1383