Pierwszy śnieżek

Pada pierwszy śnieżek,

prószy śnieżek, prószy.

Jakaś nić tęsknoty

usiadła na duszy.



Powodem tęsknoty,

co się duszy trzyma

jest odejście lata

i że idzie zima.



Nie bójcie się zimy,

choć słychać jej kroki.

Każda pora roku

ma swoje uroki.



Pada śnieżek, pada,

prószy snieżek, prószy.

Wnuczek się zapatrzył

a dziadek się wzruszył.



Usiedli przy oknie,

wnuczek się przytulił

a dziadek przypomniał

swój dziecięcy kulig.



Jak sznur małych sanek

ciągnął konik żywo,

jak dzwoniły dzwonki,

gdy potrząsnął grzywą.



Jak dzieci spadały

w zaspy z sanek w biegu,

jak robiły orły

rękami na śniegu.



I nie było końca

wrzawom i uciechom.

Tak było wesoło,

aż się śmiało echo.



Zwyczaje poblakły

wspomnienia zostały.

Dobrze, że choć pada

śnieg jak dawniej biały.



Wnuczek się rozmarzył

dziadek się rozczulił,

gdy napada śniegu

urządzimy kulig.



Pojedzie nasz kulig,

nikt go nie dogoni.

Ty będziesz dzwoneczkiem

a ja będę koniem.



I zrobimy orła,

i będą bałwanki.

Ważne, że jest śnieżek

i że mamy sanki.



Pada śnieżek, pada,

prószy snieżek, prószy.

Gdzieś się ktoś rozmarzy,

pewnie ktoś sie wzruszy.



Pada pierwszy śnieżek,

wciąż płatek za płatkiem

a przy oknie zasnął

wnuczek razem z dziadkiem.



Nie budźcie, niech jedzie

kulig wyobrażeń.

Może ich zawiezie

do krainy marzeń.



Tam Królowa Śniegu

i córki Śnieżynki

rozdają dla gości

śniegowe pierzynki.



Tam nie ma kłopotów,

łez ani rozpaczy.

Każdy co wymarzy

dotknie i zobaczy.



Tu tańczą krasnale

w dźwiękach bałałajki,

bo kraina marzeń

leży w świecie bajki.



Pada śnieżek, pada,

prószy śnieżek, prószy.

Słuchacz sie zasłuchał

a autor się wzruszył.



Pewnie mu zagrały

w duszy jakieś grajki,

bo puścił fantazję

aż do świata bajki.

roman