P o m n i k

cokół a na nim
powleczona postać gładzią marmuru
nienaruszona czynnikiem mijającego czasu
bez najmniejszej nie widocznej rysy
niczym totem kultu narodowego
okryty chwałą chroni przed zniszczeniem
obcującą ze światem bezgranicznie
wokoło nieprzenikniona ostrość życia
postument na którym spoczywa
jeszcze bardziej dodaje wzniosłości
zaś z pod promieni padającego słońca
ukazuje wielkość niekończących się ideałów
pośród różnorakich symetrycznych linii
wzrok kamienny wpatrzony
ponad wszystko czym jest otoczony
usta zamarłe w bezruchu
jak gdyby wypowiadały ostatnie słowo
chaos zagubienie pełna metamorfoza
połączona z przedziwnym echem
dobiegającym gdzieś z głębin
a wszystko spowite w całość
skomplikowanej budowy cząsteczek
cisza rozlegająca wzywa do refleksji
widząc przedziwny ogrom wzniosłości
bóg – czy kolejny pomnik ludzkości
oparty na fundamencie masy życia
a może
zszarzały firmament tuż nad jego głową
zatacza przedziwne kręgi oplatając
jak gdyby chronił lecz przed czym
wokoło pustynia pokryta wiatrem
ruch to miejsce ominął
pokrył nalotem odizolowania
cóż za przedziwny zmysł
sporządził tak przejmujący obraz
życie stoi tutaj w miejscu
choć dalej widać sprzeczność wielką
miejsce spokoju lecz nie samotne




29.12.1980.

kazap57