Postulat dziewiąty - Oprzyj się strachowi - 86

Postulat dziewiąty - Oprzyj się strachowi, niech Tobą nie rządzi do końca Twych dni tutaj na Ziemi - 86

Zbliża się burza potworna,
jest również jej siła i potężna.
Z zachwiania magnetyzmu Ziemskiego,
naszej planety ojczystej to wnioskuję.
Szybko się zbliża ostrze pioruna,
gromy z oddali dopiero później przybywają.
Boję się! Obym tylko nic nie poczuł.
By bezboleśnie się śmierć zbliżyła,
zabierając, pomost zrywając pomiędzy duszą, a ciałem.
Nie jest wieczne istnienie tej wstęgi,
lecz może się odrodzić na szczęście.
W zbiorowisko pójść chciałbym wielu dusz.
Połączyć się i pokochać je, choćby już dziś.
Jednakże strach Mnie paraliżuje,
wyrywa Mi śmiech z twarzy,
posępną maskę nakładając.
Wszyscy Ci ludzie śpią, nie zdając
sobie z tego nawet sprawy.
Pamiętajcie się proszę! Niewiele czasu zostało!
Nic nie wiecie. Nie zdajecie sobie sprawy,
z powagi tej smutnej nadchodzącej chwili.
To koniec. On jest nieunikniony.
„Chociaż bezchmurne nad nami niebo”,
i Słońce Promieniste Oplata Nas Swym Ciepłem;
to wiec, iż noc nadejdzie ciemna.
Lecz wpierw ogień ogarnie świat, ucichną wrzawy;
ludzki śpiew szybko zagaśnie, zostanie stłumiony.
Posępna przyszłość przed Nami, bez nadziei
na godne życie szczerze mówiąc dziś.
Gdzie okiem sięgnąć; popioły i ból.
Nędza i rozpacz, nastanie taki czas.
Co jednak Mnie pocieszyć teraz może,
jest to Boskie Uczucie Miłości i Sfera Marzeń.

Trudno Mi pocieszać Was, wiedząc i widząc w tej chwili; nie wiem czy dożyję do końca dzisiejszego dnia. Chociaż wiem, że po oddzieleniu się od śmiertelnego i martwego ciała, będę żył jako dusza; to i tak się straszliwie Boję niekiedy.

Z Bogiem, Napisałem o godzinie 19-40 – 20-10, dnia 29 października 1998 roku; Krzysztof Szufla.


Wiersz w wersji Video Recytacji:

Moja Recytacja: (chwilowo brak)


Dziękuję i pozdrawiam Krzysztof Szufla

krisov333