Graffiti

Śpieszę się po­woli

Uśmie­chy zbieram jak klej­no­ty
by je op­ra­wić w opo­wieść kiedyś
i szep­tem wspom­nień przy­wołać
na czas spo­pielałych źre­nic

wśród ty­lu spraw ges­ty roz­daję
i gram w zielo­ne z nadzieją
kołysząc sny bez imienia

choć pew­nie te­go nie wiesz

gdzie swo­je graf­fi­ti los naz­naczył
na której z map ziemia obieca­na
co po­mieści nasze światy

i wiodą mnie ta­jem­ne ścieżki
szu­mem traw roz­marzo­nych
tam gdzie po­marańczy słońce
aż po ho­ryzont się mieni

wciąż idę



3.10.2012.

Gaia