przez łąkę biegli ze śpiewem park ławki z uściskami uwodził las tajemnicą kwitnącej paproci dalecy na odległość oddechu bliscy na dotyk bioder uskrzydlały się marzenia w firmamencie jesienią rozdzieliła ich rzeka niebo utonęło w bezkresie słów echo woła po fali idą bezsilni nie potrafią już nawet płynąć z prądem przyzwyczajeń
topor
