W Samotności Pogrążony

Szarość do okola ciamnosc wszedzie panuje
nikt po ulicach sie juz nie snuje,
czarne chmury ograrnely moje podworko,
nic sie nie chce,zostaje wypic czyjes zdrowko.
Zadnych pomyslow na milego wieczoru spedzenie,
w mych myslach krążą tylko mysli cienie,
Ten nastroj na wskros mnie chlodem przenika,
Z kazym dniem czyje ze czastka mnie znika,
Zaglebiajac sie w tego rozważania glębi,
Tylko jedno słowo w umysle sie klebi.
I samo sie podpowiada pytanie
Czy to zimowy nastroj czy serca wolanie?
Gdyz nic tak nie boli jak samotnosci dzien
chodzby bieda nawet korony cierń.
Ten stan rozrywa i serce i dusze,
Choc wiem ze nic na sile,ze nic nie musze.
Caly czas oklamujac sam siebie,
wierzy ze jeszcze kiedys znajde sie w milosci niebie,
Ze ktos z serca mego zerwie samotnosci kajdany,
I zagoja sie wszystkie,nawet ciezkie rany.
Zmiejajac mego serca glebie ciemnosci,
na najwspanialsze uczucie,uczucie milosci.
Uwolni we mnie poklady milosci zapomniane,
Niczym wulkanu serce wezbrane,
Płynąc strumieniem gorętszym niz lawy potoku,
I me serce zatraci sie w milosnym amoku.
Jednak po chwili otrzasajac sie z mysli natloku,
Na nic te rozważania chyba bylem w lekkim szoku.
Racjonalnie oceniajac owe przemyslenia ,
Jest tylko jeden wniosek choc ciezki do przełknienia,
Ze chyba los mi inny jest pisany,
Na zawsze uwieziony w samotnosc kajdany.

p.s lecz jednak iskierka nadziei wciaz sie we mnie tli,
ze ktos sprubuje i odmieni me smutne dni....

Inny_Ja