Gdy zaspokajasz swój istnienia głód,
Okruchy życia spadają na ziemie.
Tak im większy wśród stóp zataczasz bród,
Tak tym więcej istnień czeka zapomnienie...
Więc nie bój się stanąć, gdy nadejdą Twe dni,
W wieczności wciąż żyjąc, przyjmij to brzemię.
I poświęć swe szczęście jak zrobili to Ci,
Oddając swe życie Tobie w zapomnienie…
