Niepokorne pytania

Jest coś
że nie poz­wa­la za­pom­nieć o sobie
i nie umiera

nieuchwytne
cza­sem na­wet nie­chciane i w poniewierce
zduszo­ne i drażliwe

miarą be­zus­tanne­go głosu
który wy­bija w kro­kach ścieżyny
na dwa

jak­by ak­wa­rele zmie­szał ktoś
i nie umiał na pa­mięć od­na­leźć li­nii i barw
właściwych

dla­tego pytam
w chaosie spląta­nych sym­bo­li i zdarzeń
dokąd tak pędzisz

czy to właśnie jest sens ludzkiego życia
żeby siebie oszukać

Gaia