jak woalka, zdjęta przed człowiekiem
za którą ukrywała swe oblicze ona
z wieczności skąpo utkana
leży czas życia minionego
na pół złożona, zabarwiona wspomnieniami
jak cząstka pustyni wypełniającej przestrzenie
na dziurawej łyżeczce niegdyś podany
zważony naszymi mikro-zegareczkami
