Stoję i patrzę, jak odchodzą. Jak mijają dni. Jak ze spuszczoną głową się godzą z niegodnym losem swym. To nie są ludzie,nie zwierzęta,nie ptaki. To marzenia są tym.. Swym korowodem opuszczają ciemne kwiaty, i rozognione, szczęśliwe dni.
Frycia
