Chwila

Wzrok mój w pustą kartkę wpatrzony

gubi się wśród cudownych ścieżek

trochę wstydliwy może spłoszony,

oczy i serce otwieram szerzej.



Myśli się gubią w niepokornej

procesji wspomnień tamtego lata,

własne błądzenie jest niepokojem,

wędrówką długą na koniec świata.



Każda stronica biała i czysta

chichotem szeptu mi opowiada

przyszłą historię chwili co była,

a tam w ogrodzie noc znowu blada

i księżyc, i światła, i twoje usta

karolina