Myśli samobójcze

Deszcz obmywa świat z grzechu
a ludzkie myśli po raz kolejny błądzą
po oceanie marzeń i pustyni zmartwień
w ciepłym kącie cisza upojna
tylko krople deszczu nieustannie budzą
ciężkie mosiężne sumienia ludzkie
wspomnienia w zakurzonych książkach zaklęte
słodkim nektarem dla serca
i gorzkim lekiem na trwogę
świat odrzuca wołanie strapionych
głuchy na ból i cierpienie
szczęście wyruszyło w świat daleki
miłość jak starzec na bujanym fotelu
siedzi i dumnie paląc fajkę
czeka na chwilę ostatnią
by usnąć na wieki
smutek bratem poezji i wrogiem młodych
nawołuje do buntu i samotnej walki
a deszcz jak kapłan pokornie święci
by to co ludzkie, boskie stać się mogło
człowiek zaś błądzi myślami
żyjąc nadzieją o lepszym jutrze…

Adi92