moje słońce

pozostawiona na pastwę własnej wyobraźni
potargana wilgotnym wiatrem wiosny
modląc się by płomienie w tych oczach nie wygasły
myśli rozrzucam żeby w mur nie urosły

na rozstaju dróg jak przydrożna wierzba wyrosłam
uparcie trwam w milczącym niepokoju
znowu gałęzie wysoko ku niebu uniosłam
wierząc że to słońce jest nadal moim

Średnia ocena:

Kategoria: Miłosne

Data dodania 2013-04-30 20:19

Komentarz autora:

Napisz wiadomość

Dodaj do listy znajomych

zrozpaczona | 2013-04-30 23:41 |

Wzruszający i piękny...

Conte | 2013-04-30 22:32 |

Każdy z nas chciałby mieć własne słońce a ono świeci jednakowo dla wszystkich...)pięknie

Magdis | 2013-04-30 21:42 |

Ściska mnie...

ewita | 2013-04-30 21:38 |

nie wiem co jest w tym wierszu,ale porusza mnie głęboko....ostatni wers pierwszej zwrotki jest genialny... piękny i bzrdzo liryczny

Brak komentarzy