rozmyte marzenia

rozmyłam marzenia
łzami urojenia
szarego zwątpienia

rozmyte marzenia
straciły kontury
stałam osowiała
bez życia z niemała
cynizm pokrył myśli
wyblakłe bez wiary
a ja czując nicość
w beznadziei płaszczu
w odrętwienie wpadłam
bez ruchu w niemocy

życie blask straciło

zabłąkana gwiazda
spadając w nieznane
złotawym półcieniem
lekko mnie musnęła
coś we mnie do drgania
niechcący dotknęła

odrętwienie spadło
niemoc mnie puściła
beznadzieja prysła
cynizmu pozbyła

wstałam z nową wiarą
wyzbyta zwątpienia
zaczęłam snuć znowu
z ufnością marzenia

dzisiaj życie w pełni
blask swój odzyskało
szarość rozpuściło
koloru nabrało

jaskolka