Ile razem
ścieżek wąskich
przedeptanych stopą bosą
i porzeczek
tych nie swoich
nazrywanych potajemnie
ileż kolan
do krwi zdartych
gdy wspinaliśmy
się na drzewa
ile to już słońc
w łanach pól
w swej czerwieni utonęło
odkąd żeśmy się rozstali
z tą zabawą prostą
szczerym śmiechem
gdy
niewiele nam
do szczęścia było
Teraz jesteśmy
tacy wielcy
że z głową
ponad chmurami
nie widzimy już tych
wspomnień
dni beztroskich
co minęły
bezpowrotnie
Wiersz wspomnień, kiedy nic wiele nie miało znaczenia, tylko radość i prostota życia. Czuję melancholię, bo te wsaniałe beztroskie lata tak szybko minęły...pięknie, prosto z serca.*
