Żyję zwyczajnie.

Żyję zwyczajnie
choć nocą umieram
tonąca w oceanie
słonych brutalnie łez

nikt tego nie widzi
bo wstydzę się lęku
bo o troskach
mówić nie lubię

brak mi już tchu
i serce ucichło
gdy ratunek nadchodzi

świadomość świtu
stawia mnie na nogi
przed chwilą skostniałe

muszę iść dalej
na spotkanie prawdzie
o sobie samej

nocą tonę
za dnia choruję
wrażliwą duszą
załamanym odczuwaniem.

- M.J.

szogunka