ZE SZPITALNEGO ŁÓŻKA

ZE SZPITALNEGO ŁÓŻKA

SNUJE SIĘ STARZEC PO KORYTARZU,
Z JEDNEGO MIEJSCA W DRUGIE,
I MYŚLI Z PEWNĄ DOZĄ GORYCZY,
CZY ŻYCIE JEST ZBYT DŁUGIE?


ON BARDZO KOCHA SWOJĄ RODZINĘ,
CÓRECZKI ,SYNKÓW ,WNUCZĘTA!
I ŻYJE I Z CICHĄ NADZIEJĄ W SERCU,
ŻE BĘDĄ O NIM PAMIĘTAĆ?


BYŁEŚ TY DLA NICH OJCEM I BRATEM,
DO SERCA PRZYTULAŁEŚ,
NA KAŻDYM KROKU I W KAŻDEJ CHWILI,
CIEPŁO ICH POCIESZAŁEŚ.


BĘDĄ PAMIĘTAĆ, PAMIĘTAĆ BĘDĄ,
GDY CIEBIE JUŻ NIE BĘDZIE!
TY BĘDZIESZ DLA NICH ŻYWĄ LEGENDĄ!
ZOBACZĄ CIEBIE WSZĘDZIE!

LECZ W OKÓŁ CIBIE JEST KILKU DRANI!!!
TO LUDZIE WE WILCZEJ SKÓRZE!
TY BARDZO CIERPISZ CI NIE POMOGĄ,
TEGO NIE MAJĄ W SWOJEJ NATURZE!


BŁYSKAJĄ KŁAMI OSTRZĄ PAZURY!
MYŚL GŁOWĘ TA ZAPRZĄTA!
JAK CI WYSZARPAĆ EMERYTURĘ!
UKRAŚĆ PIENIĄDZE Z KONTA!!!



WIĘC JĘKNĄŁ STARZEC BARDZO ZMĘCZONY,
JUŻ NIKT MI NIE POMOŻE?
PODNIÓSŁ KU NIEBU SWE SMUTNE OCZy,
ZABIERZ MNIE PANIE BOŻE!

PISAĆ EPILOG, ALE DLA KOGO?*
DLA KILKU DRANI ICH UPODLENIU?*
NIECH IDĄ W NIEBYT TRAFIĄ DO PIEKŁA
NIECH SKOŃCZĄ NĘDZNIE I W ZAPOMNIENIU!!!

G.

przemek123