Stoję...

Stoję!
Nie wiem po co?
Dlaczego?
Gdzie?
I kiedy?

Stoję!
Nie liczę już dni,
Miesięcy,
A nawet lat.

Stoję!
Nie dbam o siebie
Oraz o innych.
Nic mnie nie interesuje,
Nic mnie nie wzrusza.

Stoję!
Nie przejmuję się
Swoimi problemami,
Kłopotami bliskich
Oraz nieszczęściami świata.

Już wiem po co stoję!
Ponieważ wstydzę się swoich problemów,
Boję się przykrej prawdy,
Nie reaguję na cierpienie innych.

Ponieważ nie mam uczuć
I nic mnie nie obchodzi,
Jestem jak bezużyteczna rzecz,
Która stoi… i stoi i… stoi .

wilk

Średnia ocena:

Kategoria: Inne

Data dodania 2013-10-05 13:22

Komentarz autora:

Strona glówna

wilk >

wiersze >

szary | 2013-10-08 17:32 |

grunt to nie dać się uprzedmiotowić. Czasami bliźni tak dopieką, że nic tylko zamienić się w mur... Ale to nic nie da. Zawsze się znajdzie jakiś saper, który powie "wysadzić to, co tak tu będzie stać"... Lepiej być sobą, robić swoje i... unikać saperów. Jesteś dobrym człowiekiem. Nie słuchaj głupców, którzy sprawiają że stoisz.

Dragonhunters | 2013-10-06 13:37 |

Wiersz taki przeciętny.4

iwo | 2013-10-06 12:44 |

pustka, niepewność, rozdarcie wiem coś o tym też tak mam czasami, aczkolwiek temat przygnębiający zgadzam się z ewitą używasz zbyt wielu powtórzeń w tym utworze co trochę go przygniata czasami to pomaga dodaje mocy ale tu nie zadziałało pozdarwiam

supermassive | 2013-10-05 21:40 |

Czasem czuję dokładnie tak jak Ty.. Urzekł mnie twój wiersz

kazap57 | 2013-10-05 20:27 |

zatrzymujesz wzruszasz poruszasz

ewita | 2013-10-05 19:21 |

przygnębiający ..trzeba go czytać między wierszami...mnie poruszył

Ziela | 2013-10-05 16:23 |

Nie ciekawy, nie trafiony, trochę banalny. 4+

Brak komentarzy