nie pytaj

w poświacie księżyca
daleko
jak najdalej
z piekła własnych myśli
snów
chłodu skrzydeł
aniołów z granitu
gdzie krzyk
zamarza w krtani

pytasz
dlaczego ?
dlaczego uciekam
tam gdzie
świt nie zwiastuje dnia ?

nie mam już sił
nie biegnę
nad krawędzią jestestwa
nie wiem
czy jeszcze jestem
targany szlochem istoty
budzącej się we mnie
nie będącej mną
a jednak współistotną
jak pasożyt w ciele żywiciela
jednak nie umiem już
nie umiem
żyć bez niego

w pożółkłych refleksach
ulicznych latarni
nie rzucam cienia

i ten chłód
wieczny chłód
nieśmiertelnego odchodzenia

nie
nie pytaj dlaczego
nie pytaj
nie pytaj

Adamo70