góry moje

do gór tych tęsknię
co srebrem strumieni haftowane
niczym panny strojne
w białe czepce przyodziane

do spokoju tego
do tej błogiej ciszy
gdzie człowiek wędrując
własną duszę słyszy

do tych szlaków co wiodą
prawie wprost do nieba
wiatru który rzewnie
pośród świerków śpiewa

tych grani i kotlin
do przesmyków i hal
zawsze gdy je opuszczam
w sercu moim jest żal

skala