W tym domu nie ma miłości

Ścierają się
papilaria kanapy
i przykrywają się kurzem
samotne zdjęcia
twarzy o pustych źrenicach

Poukładane w tekturowych pudłach
alfabetycznie
słowa tak potrzebne
choć nigdy nie wypowiedziane

Plączą nam się pod nogami
wstęgi naszych wspomnień
niczym rozsypane stare klisze

Kiedyś było inaczej

Lecz dziś
wszyscy patrzymy na siebie ze wzgardą
i każde z nas odlatuje na swojej chmurze

Bo tu już nie ma miłości

Wyszła cicho
tylnymi drzwiami
bez zbędnych wyjaśnień
w mroki otaczające nas
kruczymi skrzydłami