Po swojemu

Już jakiś czas każdy świt wita mnie smutku blaskiem
Połykam dni jak gorzki chleb zmuszając się do walki
Czas lekkich stóp i prostych dróg minął zanim nadszedł
Lecz mimo to próbuję żyć choć drzwi ktoś z hukiem zamknął

Woń zdmuchniętych świec wskazuje drogę oczekiwaniu
Przeżute sny wypluwam i idę znów nie wiedząc dokąd
Słodycz czyichś ust pozostawiła cierpki posmak metalu
Mimo to obraz tych przeżytych chwil ożywiam nićmi srebra i złota


Nie wiem co zrobiłam źle
Czy to co dobre ktoś zapamięta
Dopóki jeszcze mam siłę dam się ponieść wiatrom
Sięgając gwiazd dosięgłam dna
Żyłam jak z nut bez dyrygenta
Z siebie będąc dumną nim odejdę powiem że było warto


Kolejny świt obudził głód i zapragnęłam ostatniej szansy
Żeby w plątaninie dróg na koniec wybrać tę właściwą
By chleb odzyskał smak i nie musieć już o niego walczyć
Przez chwilę choć po swojemu żyć zwyczajnie tak i tak prawdziwie

szybcia