Dlaczego ludzie to że jestem poetą
Traktują jak piętno, jak coś niedorzecznego
To co oni czują, ja w słowa układam
Swoje serce całe i duszę w to wkładam
Wszystko się zmienia lecz poezja nigdy
Żadnej bez echa nie pozostawi krzywdy
W sercach naszych wiarę buduje
dobro w człowieka zawsze kształtuje
W akcie tworzenia wiersza poetyckiego
Jest coś pięknego, coś nieziemskiego
To krótka ucieczka, chwila zapomnienia
Od świata stworzonego brutalnie przez człowieka.
